Ραιμάρους, Ερμάνος-Σαμουήλ

(Reimarus, 1694 – 1768). Γερμανός φιλόσοφος, μαθητής του Λάιμπνιτς και δάσκαλος του Καντ. Σπούδασε σε διάφορα πανεπιστήμια και επισκέφθηκε πολλές χώρες. Ασχολήθηκε επίσης και με τις φυσικές επιστήμες και υπήρξε από τους πρώτους θιασώτες της λεγόμενης φυσικής θρησκείας, όπως αναφέρεται και στον τίτλο του έργου του Περί κεφαλαιωδών αληθειών της φυσικής θρησκείας (1754). Στο έργο αυτό ερμηνεύει τα πάντα τελολογικά. Στον εξωτερικό και αισθητό κόσμο, ο οποίος εξετάζεται θεωρητικά, παραδέχεται ότι επικρατεί απόλυτη μηχανικότητα, με την έννοια ότι κάθε κίνηση είναι υποταγμένη σ’ ένα σκοπό. Γι’ αυτό και ο κόσμος δεν μπορεί να ερμηνευτεί από μόνος του, οσοδήποτε και αν ερμηνεύονται τα φαινόμενά του. Η αιτία του κόσμου βρίσκεται έξω από αυτόν και είναι ο θεός. Άλλα έργα του είναι: Λογική ή διδασκαλία για το δικαίωμα της χρήσης του λόγου στη γνώση της αλήθειας, όπου προέρχεται από δυο αρχές, της ταυτότητας και της αντίφασης (1756) και Γενικές παρατηρήσεις για το ένστικτο των ζώων (1760). Στο έργο αυτό ο Ρ. χαρακτηρίζει το ένστικτο ως κάτι έμφυτο και ανεξάλειπτο, που αποβλέπει στη διατήρηση του είδους και της ατομικότητας, αλλά ανεπίδεκτο τελειοποίησης. Ο Ρ. θεωρείται από τους σοβαρότερους ιδεαλιστές φιλόσοφους του 18ου αι. και φαίνεται ότι άσκησε σημαντική επίδραση στον Καντ.